พรหมเล่ห์รัก ตอนที่ 26 _ 100% _ little
กิตติญาเดินเข้ามาหาน้องสาวที่บุกมาเยี่ยมถึงที่บ้าน วันนี้เธออยู่บ้านคนเดียวเพราะสามีไปทำงานแต่ขอหอบหิ้วเอาลูกชายไปด้วย แปลกที่ทิ้งคุณแม่ยังสาวอย่างเธอให้อยู่บ้านคนเดียวแล้วก็ถึงบางอ้อเมื่อหญิงสาวเห็นวีณาเดินเข้ามาในบ้าน ที่แท้โทรศัพท์เมื่อเช้าที่โทรเข้ามาหลังจากอาหารเช้าก็คือสายของวีณานี่เอง สามีของเธอจึงจัดการทุกอย่างแทนคุณภรรยาที่ไม่ได้มารับสายเอง เป็นคุณสามีที่น่ารักเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ
ห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยรูปครอบครัวทำให้บรรยากาศดูอบอุ่น วีณายกมือไหว้พร้อมทั้งเกริ่นเรื่องโดยไม่รอช้าให้เสียเวลาแต่ก็ยังพูดไม่ทันพี่สาวอยู่ดี
“มีปัญหาอะไรล่ะถึงมาถึงที่นี่ได้ ปกตินะ....” ลากเสียงยียวนด้วยเพราะช่วงนี้น้องสาวเธอหายหน้าหายตาไปเลย
“โหยพี่กระติก ปกติอะไรคะ วีณางานยุ่งเลยไม่ได้มาบ่อยๆ แค่นั้นเอง”
“แหมๆๆ ข้อแก้ตัวดูดีนะน้องเรา ว่าแต่หน้าตาดูจะหม่นหมองก็ไม่เชิง สดใสก็ไม่ใช่ มันดูแปลกๆ อยู่นะเนี่ย” เป็นข้อสังเกตที่ฟังดูไม่รู้จะจบลงตรงไหน
“อีกแค่สองอาทิตย์ก็จะถึงงานแต่งแล้วนี่ ทำไมปล่อยให้ใต้ตาคล้ำ แขนเป็นจ้ำๆ” กิตติญาเสียงแผ่วลงอย่างครุ่นคิด ตากลมเบิกกว้าง “อ๊าย อย่าบอกนะว่า”
เมื่อเห็นวีณาก้มหน้าหลบสายตาพยักหน้าน้อยๆ แก้มแดงปลั่งก็โอดครวญทันที
“ตายๆๆ วีณา อีกแค่ไม่กี่วันเองทำไมถึงไปพลาดท่าเสียทีได้ละเนี่ย เตือนแล้วนะว่าอย่าไปอยู่ใกล้พี่พงศ์มากเกินไป รอแต่งกันก่อนแล้วค่อยนัวเนียแค่ไหนก็เอาเลย” กิตติญาแวดใส่
“ดูสิเนี่ยตาคล้ำเลย ถ้าไม่อยากเป็นเจ้าสาวหมีแพนด้าก็ต้องไม่อยู่ใกล้พี่พงศ์นับตั้งแต่วันนี้เข้ามั้ย?”
“เอ่อ เข้าใจนะพี่กระติก แต่วีณาทำไมได้น่ะ คือว่า...” วีณาเงยหน้าขึ้นสบตาพี่สาวก่อนจะเล่าเรื่องที่กัลยามาขอร้อง รวมทั้งเรื่องที่ทำให้เธอกลายเป็นหมีแพนด้าใต้ตาดำคล้ำก็ไม่เว้น
เสียงถอนหายใจดังขึ้น กิตติญามองน้องสาวที่นั่งเหม่อใจลอยไปถึงไหนต่อไหน หลังจากที่ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากปากของวีณา หญิงสาวก็ไม่เห็นว่าน้องสาวของเธอจะต่อสู้กับพลังทางเพศที่เย้ายวนมากมายของพ่อเลี้ยงได้ มีแต่แพ้กับแพ้เท่านั้น มือเรียวหยิบโทรศัพท์เครื่องบางที่วางอยู่โต๊ะใกล้ๆ ขึ้นมากดเบอร์คุ้นเคย
“สวัสดีครับ ไงน้องสาว” เสียงปลายสายที่ทักมาก่อนทำเอากิตติญาขมุบขมิบปากสรรเสริญทันที
“แหม อารมณ์ดีเชียวนะคะ กินอิ่มแล้วนี่” หนึ่งดอกแต่ไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายสะเทือนกลับหัวเราะร่วนอย่างถูกใจที่สุด
“อย่ามาแซวพี่ให้ยากเลยกระติก ว่าแต่โทรมามีเรื่องอะไรรึเปล่า?” เขาไม่ถามว่า...วีณาเป็นอะไรหรือเปล่า? เพราะหากถามไปจะโดนน้องสาวทูนหัวทูนเกล้าแซวไปตลอดชีวิตแน่ๆ
“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ พี่พงศ์ก็รู้ว่ากระติกขอพี่ไว้แล้วว่าอย่าเพิ่งเลยเถิด แล้วนี่อะไร..อีกแค่สองอาทิตย์เองนะคะ”
“ก็เห็นเจ้าตัวไม่ปฏิเสธ พี่ก็นึกว่า...”
“นึกว่ายอมละสิ คนเจ้าเล่ห์อย่างพี่พงศ์นะ ยัยเด็กก๋ากั่นแต่ใสซื่ออย่างวีณาเนี่ยจะไปทันพี่ได้ยังไงกันคะ เมื่อคืนนายพรานคงกินกระต่ายน้อยเต็มคราบสินะ กระต่ายถึงได้กลายร่างเป็นหมีแพนด้าขนาดนี้ กระติกขอเตือนนะคะพี่ ถ้าอยากให้วีณาเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในงาน สองอาทิตย์นี้งดหักโหมก่อนจะได้ไหมคะ ถือว่าน้องสาวสุดที่รักขอร้องละค่ะ”
“ถ้าน้องสาวของพี่ขอ พี่ก็จะให้” ...ก็แค่ไม่หักโหมใช่ไหมล่ะ
“โห พี่พงศ์ใจดีที่สุดเลย อ้าว เผลอแป๊บเดียววีณาหลับไปซะแล้ว พี่มารับกลับบ้านเลยนะ ตอนนี้กระติกอยู่คนเดียวค่ะ เดี๋ยวจะไปหาลูกแล้ว”
เมื่อได้ที่ปรึกษาจัดการปัญหาให้ วีณาก็หลับอย่างสบายอารมณ์ ทะเบียนสมรสก็มีแล้วจะกลัวอะไรกับการเสียตัว แต่ที่เธอมาในวันนี้เพื่อที่จะมาบอกพี่สาวเธอเฉยๆ ว่า แผนเจ้าสาวสวยสดเย้ายวนล่มไม่เป็นท่าเพราะว่าที่เจ้าบ่าวอดใจไม่ไหวเสียแล้ว ถึงได้กินอย่างมูมมามจนเช้า ร่างกายบอบบางเพลียจนหลับกลางอากาศไม่ทันได้อยู่ฟังว่าพี่สาวกับ “สามี” พูดอะไรกัน
พงศธรนั่งมองหญิงสาวที่หลับไม่รู้เหนือรู้ใต้อยู่ในห้องรับแขกในบ้านของน้องสาว รอยจ้ำแดงที่ลาดไหล่และซอกคอจะเป็นฝีมือใครไปไม่ได้นอกจากฝีมือของเขาคนเดียวเท่านั้น มือหนาลูบศีรษะกลมมนอย่างรักใคร่ใจก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืนที่ทำให้เขาอิ่มเอมใจอยู่ในขณะนี้
‘....แม้เขาจะตามใจกระต่ายจอมซนตัวน้อยแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องอดใจไม่ลิ้มรสเนื้ออุ่นนุ่มลิ้น ร่างนวลเปิดเผยยั่วใจด้วยฝีมือเขา ฝ่ามือหนาจัดการลอกคราบกระต่ายจอมยั่วยวนจนหมดรวมทั้งพรานป่าอย่างเขาก็ไม่เหลือเสื้อผ้าติดกายแม้แต้ชิ้นเดียว รอยยิ้มผุดขึ้นเมื่อแตะเข้ากับปลายถันอวบอิ่มร่างบางแอ่นโค้งบิดเร่า เรียวปากเข้าครอบครองปทุมมาคู่งามอย่างอ่อนโยน เบียดกายแกร่งร่อนผ่าวเข้าหาอย่างหลงใหล
พงศธรถือว่าไม่ปฏิเสธคือสมยอม หากบทเรียนรักวันใดก่อนวันแต่งเลยเถิดไปไกลเกินจะควบคุม ไม่มีการห้ามปรามจากร่างเล็กเขาก็จะไม่หยุดตัวเอง ถือเอาว่าแต่งงานกันแล้วจะกลัวอะไร ถ้าหากยัยเด็กดื้อโวยวายกลัวว่าคืนวันเข้าหอจะไม่หอมหวานและเร่าร้อน พ่อเลี้ยงอย่างเขากล้ารับประกันได้เลยว่าคืนเข้าหอเจ้าสาวแสนสวยจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน
สองร่างที่กอดกระหวัดทาบทับบดเบียด เสียงหอบหายใจพาให้หัวใจหนุ่มสาวล่องลอย ร่างบางแอ่นหยัดตามคุณครูอย่างไร้ข้อเกี่ยงงอนด้วยเชื่อมั่นว่าเขาจะไม่ผิดสัญญาที่ให้ไว้ น้ำหวานดอกไม้เอ่อท้นแมลงดอมดมไล้เลียทุกหยาดหยด เสียงครวญของดอกไม้ทำเอาแมลงทนแทบไม่ไหว กายแกร่งแข็งขืนทาบผ่านดอกไม้งาม หมิ่นเหม่และล่อแหลม น้ำอุ่นร้อนชโลมรดยามกายร้อนผ่านขึ้นลง เกสรดอกไม้บดเบียด บทเรียนรักร้อนเร่าจนนักเรียนตัวน้อยต้องจิกมือเข้ากับไหล่หนา มือร้อนหนาลูบไล้ปัดผ่านเกสรกลางร่างอย่างแผ่วเบา เคลื่อนกายพาดผ่านถูไถอย่างเร่าร้อน
‘พี่คะ’ เธอร้องเรียก
เรียวขาเกี่ยวกระหวัดสะโพกแกร่งใจปลดปล่อยลอยล่อง มือหนาร้อนผ่าวรั้งฝ่ามือบอบบางเข้าหา ความนุ่มนวลสัมผัสเข้ากับกายชายร้อนผ่าว เสียงทุ้มครางในลำคออย่างถูกใจเรียกเลือดลมและอุณหภูมิในห้องร้อนระอุยิ่งขึ้น ริมฝีปากหนาทาบทับบดจูบกลีบปากบางอย่างเร่าร้อน ร่างหนาเคลื่อนไหวบดเบียดทรวงอก เรียวแขนเสลาตวัดรัดร่างร้อน ชายหนุ่มถอนจุมพิต รั้งฝ่ามือนุ่มขึ้นเหนือศีรษะทั้งสองข้าง ดวงตาพราวระยับอย่างชอบใจยามเห็นกระต่ายน้อยหลับตาพริ้ม ริมฝีปากแดงช้ำ เรียวขาเกี่ยวกระหวัดแนบแน่น
‘วีณา’ เสียงเรียกแหบพร่า
‘คะ’ เธอขานรับทั้งที่ยังหลับตา
‘อื๊อ’ เสียงร้องประท้วงยามนิ้วร้อนกลั่นแกล้ง
น้ำหวานที่เอ่อท้นยั่วใจชายจนแทบทนไม่ไหว ร่างนวลที่เป็นสีชมพูยวนใจแทบทั้งร่างจากฝีมือฟอนเฟ้นของเขาเองนั้น ทำให้ชายหนุ่มทนช้าอยู่ไม่ไหว ยามนิ้วหนาเคลื่อนผ่านเข้าออก ร่างบางหยัดสะโพกอย่างเสียงซ่าน มือเรียวกำหมอนหนุนเอาไว้แน่นปล่อยให้เป็นหน้าที่ของอีกฝ่ายอย่างไว้วางใจ
‘พี่พงศ์ อา...พี่คะ’
น้ำหวานที่เอ่อท้นจากดอกไม้งามช่วยรองรับแรงรักจากนิ้วร้อนที่ผ่านเข้าออก เสียงหวานครางระงมทั้งบนล่างของเธอถูกควบคุมด้วยบทเรียนรัก ริมฝีปากหนาขบเม้มซอกคอเรื่อยลงมาที่ทรวงอกหนันแน่นล้นมือดูดเลียซุกไซ้ ร่างบางหยัดกายขึ้นยามเขาถอนนิ้วออกจากใจกลางดอกไม้ชุ่มฉ่ำ
‘อ๊ะ’
กายชายร้อนผ่าวทาบทับเข้าสู่จุดเดิมแต่คราวนี้ปลายป้านใหญ่ถูกมือหนาจับเข้าบดเบียดกับดอกไม้ฉ่ำน้ำ เรียวปากหนาบดจูบ แขนเสลาตวัดเข้ากอดรัดร่างแกร่งด้านบน สะโพกอวบไม่อยู่นิ่งเล่นเอากายชายร้อนยิ่งขึ้น เสียงคำรามในลำคอดังขึ้น ครานี้มือหนาเปลี่ยนทิศ จับยึดสะโพกอิ่มให้อยู่กับที่ก่อนจะดันร่างหนาเข้าหาช้าๆ เพียงน้อยนิดแล้วก็ถอยออก ทำอย่างนี้ช้าๆ ซ้ำๆ ชายหนุ่มถอนจุมพิต ไล้เลียทั่วคอขาวผ่อง ขบเม้มติ่งหูขาวนวลร่างงามสะดุ้งซ่านในใจ
สะโพกแกร่งหลอกล่อร่างบางหลงเข้ามาอยู่ในบ่วงของบทเรียนรัก ซึ่งครั้งนี้เป็นบ่วงที่ร้อนแรงกว่าทุกทีที่ได้เคยสอนไป น้ำหวานเอ่อออกมามากมายเมื่ออารมณ์รักรั้งสติเอาไว้ไม่อยู่แล้ว สะโพกอวบส่ายร่อนเข้าหา
‘อ๊ะ! อื๊อ’
ร่างบางร้องประท้วงก่อนจะถูกปิดเสียงด้วยริมฝีปากหนา มือเรียวที่เตรียมจะทำร้ายร่างหนาถูกชายหนุ่มรั้งขึ้นเหนือศีรษะทาบทับด้วยฝ่ามือร้อนผ่าวของเขา สะโพกหนาดันเข้าหาจนสุดก่อนจะถอดถอนแล้วเคลื่อนเข้าอีกครั้งอย่างไม่ยอมลดละราวกับเครื่องจักร
สมองของชายหนุ่มเห็นแต่ร่างงามใต้ร่างที่บัดนี้เป็นของเขาทั้งทางนิตินัยและพฤตินัยเรียบร้อยแล้ว น้ำหวานที่เอ่อท้นจากการที่เขาเร้าอารมณ์เตรียมพร้อมให้ร่างบาง มากเสียจนความเจ็บปวดอันน้อยนิดไม่อาจทำอะไรสาวน้อยจอมยั่วยวนได้ แต่ตอนนี้คนที่จะต้องลำบากก็คือเขานั่นเอง ดอกไม้งามคับแคบรองรับกายชายใหญ่โต เรียวปากหนาถอนจุมพิศก่อนจะจูบหน้าผากนวลอย่างแสนรัก
‘ที่รัก’
เมื่อภรรยาเต็มตัวหมาดๆ ไม่ยอมลืมตาขึ้นมอง เขายันตัวขึ้นนั่งคุกเข่า มือหนารั้งให้มือบางที่เขากอบกุมเอาไว้เข้ามาหา จูบซับแผ่วเบาที่หลังมือ วีณาลืมตาขึ้นจับจ้องผู้ชายตรงหน้า
‘ขี้โกง’ เธอกัดฟันต่อว่าเมื่อเห็นท่าทีของอีกฝ่าย ไม่มีคำว่าสำนึกที่ผิดสัญญากับเธอเลยแม้แต่น้อย
‘อ๊ะๆ อย่านะ แล้วจะหาว่าไม่เตือน’ เสียงทุ้มขู่พร้อมแรงถาโถมที่ป้อนให้ร่างบางสั่นระริก แล้วคืนนั้นก็เป็นคืนที่ชายหนุ่มก่อกวนใจภรรยาตัวน้อยจนเช้า...’
แล้วภวังค์หวานก็ต้องถูกขัดเมื่อมือเรียวเอื้อมมาแตะที่ต้นแขน สายตาหวานที่ร่างบางส่งมาให้ แม้ใครต่อใครจะโทษเขาที่เป็นผู้ใหญ่แต่กลับไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ พงศธรเองก็อยากจะบอกเหลือเกินว่า
...เด็กมันยั่วเสียขนาดนี้ แล้วใครจะอดใจไหว...
******นิยายที่ลงยังไม่ได้รีไรท์นะคะ สะดุดตรงไหนก็ขออภัยค่ะ ^^******
0 ความคิดเห็น: